Je bent er nog,
noet zoals vroeger,
maar in alles wat oplicht
op onverwachte momenten.
Ik een vorm, een schaduw, een kleur
die even blijft hangen,
alsof jij erdoorheen ademt.
In een beweging die me doet stilstaan,
in iets kleins dat alleen ik herken.
Ik noem je niet altijd hardop,
maar je verschijnt tussen mijn gedachten,
in het ritme van mijn dagen,
in wat anderen niet opmerken,
maar wat voor mij alles betekent.
Sommige mensen verdwijnen,
maar jij niet.
Je laat je zien op manieren die allen ik begrijp.