Ik hou van mijn overleden kind
net zoveel als van de kinderen
die hier zijn.
Ik wil gewoon over hem praten
zoals ik over hen praat,
zonder dat gesprekken
verstarren.
Ik wil vertellen hoe knap hij was,
hoe trots ik ben,
zonder dat mensen
naar de grond kijken.
Maar een kind dat er niet meer is
blijft moeilijk.
Een naam waar geen ruimte voor is.
Een verhaal waar niet naar gevraagd
wordt.
"Hoeveel kinderen heb je?"
Wat zeg ik dan?
Ik hap naar adem,
weeg mijn woorden,
zoek een balans tussen eerlijkheid
en wat een ander kan dragen.
Misschien hoeft het niet perfect.
Misschien mag het wringen.
Zolang ik maar blijf praten,
zoland de liefde maar een plek krijgt
om te bestaan.