"Heb je zelf ook kinderen?"
Een gewone vraag,
maar in mijn hoofd vouwt zich een heel verhaal open.
Wat zeg ik? Wat volgt er dan?
Hoe zullen ze kijken?
"Ja, drie" hoor ik mezelf zeggen.
" Leuk! Hoe oud zijn ze?"
Ik slik, voel hoe de woorden zwaarder wegen dan ze zouden moeten.
"Mijn jongste zoontje is overleden. Mijn oudste twee zijn hier."
Even valt er iets stil, maar niet ongemakkelijk -
eerder open, vol ruimte.
Wat volgt is een gesprek waar alle drie mijn kinderen bestaan,
waar geen naam wordt overgeslagen,
waar liefde geen grens kent.
Want of een kind leeft of niet,
de liefde blijft.
Altijd.